Łunochod 201
Łunochod 201 (ros. Луноход - Chodzący Po Księżycu) – radziecki łazik księżycowy, siostrzany pojazd Łunochoda 1 i 2. Wystrzelony ponad półtora roku przed Łunochodem 1; misja zakończyła się niepowodzeniem.
Pojazdy serii Łunochod są spadkobiercami niezrealizowanego projektu L2 Siergieja Korolowa z 1963 roku[1]. Dwa lata później w biurze konstrukcyjnym Korolowa ukończono projekt sondy kosmicznej typu E-8 i łazika, a w tym samym roku prace konstrukcyjne nad bezzałogowymi pojazdami księżycowymi przejął Instytut Ławoczkina. Tam projekt został dopracowany i zmodyfikowany – jedno z ulepszeń polegało na przystosowaniu łazika do wyniesienia na orbitę za pomocą rakiety Proton.
19 lutego 1969 roku odbyło się pierwsze wystrzelenie aparatu E-8 z pierwszym Łunochodem na pokładzie – Łunochodem 201 (NASA nadała sondzie nazwę Łuna 1969A). Jednak awarii uległ rakietowy silnik wspomagający pierwszego stopnia – o godzinie 9:48 czasu lokalnego rakieta spadła na ziemię w odległości 15 kilometrów od kosmodromu; Łunochod 201 został zniszczony.
Zobacz też
- Łunochod
- Łunochod 2
- Łunochod 3
Przypisy
- ↑ Mark Wade: L2-1963. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
Bibliografia
- Mark Wade: Luna Ye-8. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
- p
- d
- e
Radziecki program Łuna (1958–76) |
|
---|---|
Rosyjski program Łuna-Głob (od 2023) |