Wagashi

Wagashi (jap. 和菓子 wa-gashi) – tradycyjne japońskie słodycze, które często serwowane są z herbatą. Wagashi są zazwyczaj wytwarzane z roślinnych składników^[1], zwykle robione z mochi, anko i owoców.

Historia

W Japonii słowo oznaczające słodycze, kashi (jap. 菓子), pierwotnie odnosiło się do owoców i orzechów^[2]. Chińczycy nauczyli się produkcji cukru od Hindusów i zaczęli handlować nim z Japonią^[2]. Handel rozwinął się i cukier stał się powszechną przyprawą z końcem okresu Muromachi^[2]. Pod wpływem wprowadzenia herbaty, chińskich słodyczy i przekąsek oraz dim sum, w Japonii zaczęto produkcję wagashi w okresie Edo^[3].

Rodzaje

Anmitsu: schłodzone galaretowate kostki (kanten) z owocem. Amanattō: (pierwotnie amananattō) gotowana na wolnym ogniu fasola azuki lub inny gatunek fasoli z cukrem i suszone; amanattō i nattō nie są podobne, mimo zbieżności nazw. O-hagi (botamochi): słodka ryżowa kula pokryta anko. Daifuku-mochi: ogólne określenie dla mochi nadziewanego anko. Dango: niewielka, lepka kulka ze słodkiego mochi, zwykle nadziewana na patyk. Dorayaki: okrągły, płaski wyrób składający się z kasutery (z port. pão de Castela, chleb z Kastylii – rodzaj ciasta biszkoptowego, sprowadzonego do Japonii przez kupców portugalskich w XVI w.) owiniętej wokół anko. Hanabira-mochi: płaski, czerwono-biały wyrób z mochi owinięty wokół anko i paska kandyzowanego gobō (łopianu). Ikinari dango: gotowana na parze bułeczka z kawałkiem batata i anko w środku, jest to lokalny wyrób w prefekturze Kumamoto. Imagawa-yaki (także kaiten-yaki): anko otoczone w cieście i usmażone. Konpeitō: cukierki z cukru kryształu. Kusa mochi: „trawiaste” mochi, słodkie mochi połączone z japońską bylicą pospolitą (yomogi), otaczające środek z anko. Kuzumochi: ciastka zrobione z mąki arrarutowej otrzymywanej z rośliny o nazwie kuzu (lub kudzu, ang. arrowroot, maranta trzcinowa, Maranta arundinacea L.). Kuri kinton: mieszanka tłuczonych, słodkich ziemniaków z osłodzonymi kasztanami.

Manjū: gotowana na parze masa an otoczona ciastem z mąki pszennej lub ryżowej, dostępna w wielu kształtach, takich jak brzoskwinie, króliki i grzyby matsutake Mochi: ciasto z klejącego ryżu. Monaka: środek z anko ułożony pomiędzy dwoma chrupiącymi, słodkimi krakersami ryżowymi. Oshiruko (także zenzai): gorący deser z anko w postaci zupy z pływającymi w nim małymi mochi. Rakugan: małe, bardzo twarde i słodkie ciastko, robione z mąki ryżowej i mizuame. Sakuramochi: ciasto ryżowe wypełnione anko i zawinięte w marynowany liść wiśni. Taiyaki: podobnie jak imagawa-yaki, środek z anko jest otoczony warstwą smażonego ciasta, ale w kształcie ryby. Uirō: parzone ciasto z mąki ryżowej i cukru, podobne do mochi. Warabimochi: tradycyjnie wykonane z warabi i podawane z kinako i kuromitsu. Yatsuhashi: cienkie arkusze gyūhi, dostępne w różnych smakach, takich jak cynamon, a czasami złożone w trójkąt wokół kuli z czerwonego anko. Yōkan: jeden z najstarszych wagashi w postaci pasty lub galaretki z anko, utwardzonych agarem z dodatkiem cukru. Akumaki: jeden z wyrobów cukierniczych, wytwarzanych zwłaszcza w czasie Dnia Dziecka (święta chłopców 5 maja) w prefekturach na Kiusiu: Kagoshima, Miyazaki i Kumamoto.

Wagashi Niektóre z wagashi podawane podczas japońskiej ceremonii picia herbaty Wagashi z herbatą matcha Sześć rodzajów wagashi

Klasyfikacja

Wagashi są klasyfikowane według metod produkcji i wilgotności. Zawartość wilgoci jest bardzo ważna, ponieważ wpływa na trwałość.

Zobacz też

• hangwa

Przypisy

Bibliografia

• Michael Ashkenazi: The Essence of Japanese Cuisine: An Essay on Food and Culture. University of Pennsylvania Press, 2000-10-26. ISBN 978-0-8122-3566-1.
• Naomi Aoki: 図説 和菓子の今昔 (Zusetsu wagashi no konjaku). Tankosha Publishing Co.,Ltd, październik 2000. ISBN 978-4-473-01762-8. Brak numerów stron w książce

Linki zewnętrzne

Zobacz multimedia związane z tematem: Wagashi

• Zenkoku Wagashi Kyōkai (jap.)
• Japan Wagashi Association (ang.)