Wawrzyniec Łodygowski
 | |
 starszy majster wojskowy | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 sierpnia 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 listopada 1973 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1936 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja |
|
| Jednostki | 6 pułk piechoty Legionów Polskich |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
Wawrzyniec Łodygowski, ps. „Władysław”[1] (ur. 4 sierpnia 1885 w Korczowie Mniejszym, zm. 23 listopada 1973 w Ostrowcu Świętokrzyskim) – żołnierz Legionów Polskich i starszy majster wojskowy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 4 sierpnia 1885 w Kroczowie Mniejszym, w ówczesnym powiecie iłżeckim guberni radomskiej, w rodzinie Jana i Aleksandry z Pietrzyków[2][1][3][4]. Był bratem Stanisława (ur. 1899), starszego sierżanta Wojska Polskiego[5][6][7][8].
Absolwent szkoły ludowej. Pracował jako piekarz w Nowym Tomyślu. Od sierpnia 1914 w Legionach Polskich. Od października 1915 żołnierz 7. kompanii 6 pułku piechoty[9]. Został ranny 6 sierpnia 1916 w bitwie pod Polską Górą. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie i Łomży. Od 11 listopada 1919 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego w składzie 7. kompanii II batalionu 6 pułku piechoty Legionów z którym brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej.
Szczególnie odznaczył się w walkach pod Dżwińskiem, gdzie „na czele sekcji ochotniczo wykonał niebezpieczne zadanie wywiadowcze”[2]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po zakończonej wojnie pozostał nadal w 6 pułku piechoty. W 1931, w stopniu starszego majstra wojskowego, służył w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie[10][1][3]. Zwolniony z wojska 31 października 1936. Zamieszkał w Ostrowcu Świętokrzyskim. Podczas okupacji niemieckiej współdziałał z ZWZ i Armią Krajową.
W 1920 ożenił się z Heleną z Boreckich, z którą miał czworo dzieci[2]
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6410 – 17 maja 1922[11][12][2][13]
- Krzyż Niepodległości – 22 grudnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14][10][2]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[15][2]
- Brązowy Krzyż Zasługi[2]
- Brązowy Medal Waleczności[16]
Przypisy
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-06]..
- ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1993 ↓, s. 124.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-06]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-06]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-06]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-06]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-06]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-06]..
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 245.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 200.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 30.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 155.
- ↑ Skarbek 1929 ↓, s. 40.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 173.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 203.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Edward Skarbek: Zarys historji wojennej 6-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Kontrola autorytatywna (osoba):
